فال حافظ ۲ اسفند ماه ۱۴۰۲/ ای که در زنجیرِ زلفت جای چندین آشناست

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز دوم اسفند ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

گفتم‌ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

گفت در دنبال دل، ره گم کُنَد مسکین غریب

گفتمش مگذر زمانی، گفت معذورم بدار

خانه پروردی، چه تاب آرد غم چندین غریب

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم‌

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین

غریب‌ای که در زنجیرِ زلفت جای چندین آشناست

خوش فتاد آن خال مشکین بر رخِ رنگین غریب

می‌نماید عکسِ مِی، در رنگِ رویِ مه وشت

همچو برگِ ارغوان بر صفحه‌ی نسرین، غریب

بس غریب افتاده است آن مور خط، گرد رخت‌

گر چه نَبوَد در نگارستان، خط مشکین غریب

گفتم‌ای شام غریبان طُرِّه شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن، چون بنالد این غریب

گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند

دور نَبوَدگر نشیند خسته و مسکین غریب

تفسیر عرفانی:

هر کسی نمی‌تواند با پی گرفتن هر مسیری به دیدار دوست نایل شود. چرا که اگر هر کس راه خود را پیش گیرد؛ به بیراهه خواهد افتاد؛ پس باید راه یاران حضرت دوست را در پیش گرفت تا به سر منزل مقصود برسیم.

تعبیر غزل:

به کسی دل بسته‌ای که رسیدن به او غیر ممکن است، زیرا چموشی او بیش از آن است که بتوانی او را رام بسازی. پس فرصت جوانی خود را بیهوده از دست نده که این ایام گذرا و ناپایدار است.