فال حافظ ۱۳ اسفند ماه ۱۴۰۲/ پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز سیزدهم اسفند ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

ز دلبرم که رساند نوازش قلمی

کجاست پیک صباگر همی‌کند کرمی

قیاس کردم و تدبیر عقل در ره عشق

چو شبنمی است که بر بحر می‌کشد رقمی

بیا که خرقه من‌گر چه رهن میکده‌هاست

ز مال وقف نبینی به نام من درمی

حدیث، چون و چرا درد سر دهدای دل

پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی

طبیب راه‌نشین درد عشق نشناسد

برو به دست کن‌ای مرده دل مسیح دمی

دلم گرفت ز سالوس و طبل زیر گلیم

به آن که بر در میخانه برکشم علمی

بیا که وقت‌شناسان دو کون بفروشند

به یک پیاله می‌صاف و صحبت صنمی

دوام عیش و تنعم نه شیوه عشق است

اگر معاشر مایی بنوش نیش غمی

نمی‌کنم گله‌ای لیک ابر رحمت دوست

به کشته زار جگرتشنگان نداد نمی‌چرا

به یک نی قندش نمی‌خرند آن کس

که کرد صد شکرافشانی از نی قلمی

سزای قدر تو شاها به دست حافظ نیست

جز از دعای شبی و نیاز صبحدمی

تفسیر عرفانی:

چه کسی از دلبرم نامه‌ی مهر و محبت می‌رساند؟ پیک صباکو؟ شاید او کرمی در حقم نماید. در مفهوم این شعر می‌توان گفت، آنان که عارف وقت خوشند، دنیا و عقبی خود را برای نوشیدن جرعه یی از شراب معرفت دوست از کف می‌دهند؛ چرا که می‌ئانند نعمت و خوشی با شیوه‌ی عشق سازگار نیست.

تعبیر غزل:

قبل از اینکه برای حل مشکلات خود به دوستانت توجهی کنی، باید بدانی کسی هست که گره گشای مشکلت است. پس اول به او توجه کن و از او بخواه و هیچ کس را بر او ترجیح مده که حتما مشکلت حل می‌شود و اگر او نخواهد، هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد.