تصاویری از کلبه «نیمه نامرئی» در بیابان
فیلیپ کِی اسمیت، هنرمند آمریکایی، آینه‌هایی را به دیوارهای یک کلبه بیابانی در کالیفرنیا اضافه کرده تا این توهم را ایجاد کند که می‌توانید آنسوی ساختمان را ببینید.
اول صبح؛ این کلبه به نام لوسید اِستِد (Lucid Stead) را فیلیپ کِی اسمیت طراحی کرده که روی یک خانه چوبی ۷۰ساله در صحرای کالیفرنیا اجرا شده است. پس از یک سفر طولانی، خاکی، پر دست‌انداز و مضطرب به جاشوآتری (درخت جاشوآ)، در ماشین را باز می‌کنید و برای نخستین بار آرامش صحرا را تجربه می‌کنید. در آن مرحله است که متوجه می‌شوید در مکانی هستید که بسیار با جایی که به تازگی از آن آمده‌اید، متفاوت است.
پانل‌های آینه‌ای یک در میان کنار پانل‌های چوبی رنگ و رو رفته کار گذاشته شده‌اند تا اطراف دیوارهای بیرونی، نوارهای افقی ایجاد کنند که به بخش‌های باریک ساختمان اجازه می‌دهد تا به ظاهر در چشم‌انداز وسیع بیابان ناپدید شوند.
اسمیت می‌گوید: «لوسید استد درباره بهره بردن از آرامش و سرعت تغییر بیابان است. وقتی از زندگی پرسرعت و شلوغ شهری فاصله بگیرید و سرعت‌تان را کم کنید و خودتان را با بیابان هماهنگ کنید، پروژه مقابل چشمان شما آشکار می‌شود. آن زمان است که متوجه می‌شوید تمام این پروژه درباره نور و سایه و تغییر است.»
در و پنجره‌های ساختمان نیز مملو از آینه‌ها هستند، اما پس از تاریک شدن هوا به مستطیل‌هایی با رنگ روشن تبدیل می‌شوند که به لطف یک سیستم نورپردازی LED و یک سیستم کامپیوتری آردوئینو، به‌طور نامحسوس تغییر رنگ می‌دهند.
اسمیت می‌گوید: «رنگ درها و پنجره‌ها با سرعتی تغییر می‌کند که ممکن است بپرسید آیا واقعاً رنگ آن‌ها تغییر می‌کند یا خیر؟!»
«کسی ممکن است آبی، قرمز و زرد را ببیند. اما اگر رویتان را برگردانید و ده قدم پیاده‌روی کنید و برگردید و کلبه را دوباره ببینید، آن زمان رنگ پنجره‌ها نارنجی، بنفش و سبز شده است.»
شب هنگام، نور سفید از طریق دیوارهای کابین تابیده می‌شود و مهاربندی متقاطع مورب خانه نمایان می‌شود که چارچوب داخلی ساختمان را شکل می‌دهد.
اسمیت می‌گوید: «در بسیاری از کارهایم، دوست دارم با حرکت خورشید تعامل داشته باشم، طوری که اثر هنری من از طلوع خورشید از ساعت ۹ صبح تا ظهر تا ۳ صبح تا ۶ بعد از ظهر و تا عصر در حالت تغییر دائمی باشد.»
با لوسید استد، حرکت خورشید نوارهای نور را در سراسر منظره بیابانی منعکس می‌کند، در حالی که شکاف‌ها و روزنه‌های مختلف خودشان را در ساختار نشان می‌دهند. حتی سایه متحرک کل سازه در کف بیابان به اندازه الگوی حجمی خود کلبه در بوم خام کویر حاضر است.
خود بیابان مانند نور منعکس‌شده بکار گرفته شده، مانند مصالح واقعی بکار رفته برای این پروژه. بیابان وسیله‌ای شده که روی پوست این کلبه ۷۰ساله بازتاب داده می‌شود.
انعکاس‌هایی که در نوارها و مستطیل‌های هندسی و شفاف آن‌ها دیده می‌شود، در تضاد با پوشش چوبی بین آن‌ها است.
«این تضاد وجه مشترک در کار من است، جایی که اغلب فرم‌های بسیار دقیق، هندسی و تسامح ناپذیر را با مواد یا تجربه‌ای که بسیار ارگانیک یا در حال تغییر هستند ادغام می‌کنم… چیزی که نمی‌توانید آن را ثابت نگه دارید… چون بین انگشتان دستتان می‌لغزد.
