فال حافظ ۱۲ بهمن ماه ۱۴۰۲/ به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز دوازدهم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست

بیار نفحه‌ای از گیسوی معنبر دوست

به جان او که به شکرانه جان برافشانم

اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست

وگر چنان که در آن حضرتت نباشد بار

برای دیده بیاور غباری از در دوست

من گدا و تمنای وصل او هیهات

مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست

دل صنوبریم همچو بید لرزان است

ز حسرت قد و بالای، چون صنوبر دوست

اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را

به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست

چه باشد ار شود از بند غم دلش آزاد

چو هست حافظ مسکین غلام و چاکر دوست

تفسیر عرفانی:

سالکان راه دوست که پیوسته در راه طلب قرار گرفته‌اند در جستجوی معشوق حقیقی بر می‌آیند که نشانی از او بیابند و سرانجام جان خود را فدای دوست کرده و در راه او از وجود مادی خود می‌گذرند تا در او مستغرق گردند.

تعبیر غزل:

از دنیا و اطراف خود ناراحتی. از دست زمانی می‌نالی و از سرنوشت خود ترس داری. می‌خواهی خیلی زود به همه چیز برسی، ولی نمی‌توانی. دنبال کسی یا چیزی هستی که از دست داده‌ای و افسوسش را می‌خوری. به خدا توکل و مایوس نباش.