فال حافظ ۲۲ بهمن ماه ۱۴۰۲/ مرو چو بخت من‌ای چشم مست یار به خواب

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و دوم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

چو سرو اگر بخرامی دمی به گلزاری

خورد ز غیرت روی تو هر گلی خاری

ز کفر زلف تو هر حلقه‌ای و آشوبی

ز سحر چشم تو هر گوشه‌ای و بیماری

مرو چو بخت من‌ای چشم مست یار به خواب

که در پی است ز هر سویت آه بیداری

نثار خاک رهت نقد جان من هر چند

که نیست نقد روان را بر تو مقداری

دلا همیشه مزن لاف زلف دلبندان

چو تیره رای شوی کی گشایدت کاری

سرم برفت و زمانی به سر نرفت این کار

دلم گرفت و نبودت غم گرفتاری

چو نقطه گفتمش اندر میان دایره آی

به خنده گفت که‌ای حافظ این چه پرگاری

 تفسیر عرفانی:

دلدادگان معشوق هر آنچه از نیکی سرمایه‌ی جان خود دارند، در راه معشوق نثار می‌کنند تا در کار عشق سامان یابند؛ چرا که ذات اقدس او سالکان بیشماری را در این راه ملول گردانده و از هر سو عاشقی بیدار در جستجوی دیدار روی اوست.

تعبیر غزل:

اگر تاکنون از فرصت‌های زندگی بهره‌ی کافی نبرده ای، از این به بعد سعی کن که قدر فرصت‌هایی که برایت بوجود می‌آید را بدانی و از آن استفاده کنی که روزگار می‌گذرد و عمر ما هر روز به پایان خود نزدیک‌تر می‌شود. پس اگر خواسته ایی داری که برآوردن آن ممکن است، زودتر اقدام کن و فرصت را از دست مده که این روزها بازگشت ناپذیرند.