فال حافظ ۳۰ بهمن ماه ۱۴۰۲/ قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز سی‌ام بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

من دیوانه چو زلف تو رها می‌کردم

هیچ لایق‌ترم از حلقه زنجیر نبود

یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

که در او آه مرا قوت تأثیر نبود

سر ز حسرت به در میکده‌ها برکردم

چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود

نازنین‌تر ز قدت در چمن ناز نرست

خوش‌تر از نقش تو در عالم تصویر نبود

تا مگر همچو صبا باز به کوی تو رسم

حاصلم دوش به جز ناله شبگیر نبود

آن کشیدم ز توای آتش هجران که چو شمع

جز فنای خودم از دست تو تدبیر نبود

آیتی بود عذاب انده حافظ بی‌تو

که بر هیچ کسش حاجت تفسیر نبود

تفسیر عرفانی:

قتل این رنجور در تقدیر او نبود و گرنه دل بی‌زحمت در این مورد کوتاهی نمی‌کرد. مقصود او از این شعر این است که عاشقان در طلب دوست چنان دچار هجران و دوری از یار می‌گردند که برای دست یافتن به لقای او که گوهر و سرشت‌اش بی‌همتاست خود را فانی درگاهش می‌سازند.

تعبیر غزل:

گرهی در کارت افتاده که همواره دعا می‌کنی برطرف شود. اگر افراد خودبین به تو کمک نمی‌کنند، از خداوند کمک بخواه و دلت را با یاد او قوی دار! دعا کن و از او یاری بخواه و به او توکل نما!