فال حافظ ۵ اسفند ماه ۱۴۰۲/ ما در درون سینه هوایی نهفته‌ایم

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز پنجم اسفند ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

 از دیده خون دل همه بر روی ما رود

بر روی ما ز دیده چه گویم چه‌ها رود

ما در درون سینه هوایی نهفته‌ایم

بر باد اگر رود دل ما زان هوا رود

خورشید خاوری کند از رشک جامه چاک‌

گر ماه مهرپرور من در قبا رود

بر خاک راه یار نهادیم روی خویش

بر روی ما رواست اگر آشنا رود

سیل است آب دیده و هر کس که بگذرد

گر خود دلش ز سنگ بود هم ز جا رود

ما را به آب دیده شب و روز ماجراست

زان رهگذر که بر سر کویش چرا رود

حافظ به کوی میکده دایم به صدق دل

چون صوفیان صومعه دار از صفا رود

تفسیر عرفانی:

پیوسته از چشمان ما خون دلمان، چون اشک بر چهره روان است، چه گویم از آنچه آب دیده بر سرما می‌رود! مقصود او از این شعر این است که عاشقان درگاه دوست در اعماق وجود خود طالب آن هستند که در محضر دوست فانی گردند و فدای عشق شوند، چرا که هر کس طالب لقای او باشد، باید از وجود فانی خود راه او بگذرد.

تعبیر غزل:

صندوقچه‌ی محبت یارتان سال هاست که تغییری نکرده و به همان حال باقی است؛ یعنی هنوز او به شما عشق می‌ورزد. تو نمی‌دانی که تمام شب را یادت مونس اوست. بهتر است به دیدارش بروی و به او امید بدهی.