فال حافظ ۲۷ اسفند ماه ۱۴۰۲/ ایام هجران به سر خواهد آمد

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و هفتم اسفند ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

دوش وقتِ سَحَر از غُصه نجاتم دادند

واندر آن ظلمتِ شب آبِ حیاتم دادند

بیخود از شَعْشَعِه‌ی پرتوِ ذاتم کردند

باده از جامِ تَجَلّیِ صفاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شبِ قدر که این تازه براتم دادند

بعد از این رویِ من و آینه‌ی وصفِ جمال

که در آن جا خبر از جلوه‌ی ذاتم دادند

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب؟

مستحق بودم و این‌ها به زکاتم دادند

هاتف آن روز به من مژده‌ی این دولت داد

که بِدان جور و جفا صبر و ثباتم دادند

این همه شهد و شکر کز سخنم می‌ریزد

اجرِ صبریست کز آن شاخِ نباتم دادند

همّتِ حافظ و انفاسِ سحرخیزان بود

که ز بندِ غمِ ایّام نجاتم دادند

تفسیر عرفانی:

هر کسی که در راه طلب معشوق گام بر می‌دارد، اگر صبر پیشه کند به لقای او دست پیدا می‌کند. زیرا صبوری تنها راهی است که به واسطه آن پرتو انوار دوست برای سالک درگاه نمایان می‌شود و ذات معشوق عیان می‌گردد.

تعبیر غزل:

ایام هجران به سر خواهد آمد و کسی شما را آزار نخواهد داد. به زودی اطرافیان شما چه دوست و چه دشمن برای کمک خواهند آمد پس باید استحقاق توجه دیگران را داشته باشید.