فال حافظ ۱۴ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳/ پشمینه پوشِ تندخو، از عشق نشنیده‌است بو

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز چهاردهم اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

آن کیست کز رویِ کرم، با ما وفاداری کند

بر جایِ بدکاری چو من، یک دَم نکوکاری کند

اول به بانگِ نای و نی، آرد به دل پیغامِ وی

وانگه به یک پیمانه مِی، با من وفاداری کند

دلبر که جان فرسود از او، کامِ دلم نَگْشود از او

نومید نتوان بود از او، باشد که دلداری کند

گفتم گره نَگْشوده‌ام، زان طُرِّه تا من بوده‌ام

گفتا مَنَش فرموده‌ام، تا با تو طَرّاری کند

پشمینه پوشِ تندخو، از عشق نشنیده‌است بو

از مَستیَش رمزی بگو، تا تَرکِ هشیاری کند

چون من گدایِ بی‌نشان، مشکل بُوَد یاری چُنان

سلطان کجا عیشِ نهان، با رندِ بازاری کند؟

زان طُرِّه‌ی پُرپیچ و خَم، سهل است اگر بینم ستم

از بند و زنجیرش چه غم، هر کس که عیّاری کند؟

شد لشکرِ غم بی‌عدد، از بخت می‌خواهم مدد

تا فخرِ دین عَبدُالصَّمَد، باشد که غمخواری کند

با چشمِ پُرنیرنگِ او، حافظ مکن آهنگِ او

کان طُرِّه‌ی شبرنگِ او، بسیار طَرّاری کند

تفسیر عرفانی:

وارستگان درگاه دوست دل به او سپرده‌اند تا به لقایش دست یابند و اگر این امکان برایشان میسر نشد نباید مایوس شوند، زیرا فقط اوست که از روی کرم خود به وفاداری سالکان ارج می‌نهد.

تعبیر غزل:

مسولیت سنگینی به عهده شما گذاشته است که مشکلاتی برایتان به همراه دارد و باعث اختلاف بین شما و کسی می‌شود و پس از مدتی صلح بین شما برقرار می‌شود.