فال حافظ ۱۲ شهریور ماه ۱۴۰۳/ دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم میدانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز دوازدهم شهریور ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم

گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم

قامتش را سرو گفتم سر کشید از من به خشم

دوستان از راست می‌رنجد نگارم، چون کنم

نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذور دار

عشوه‌ای فرمای تا من طبع را موزون کنم

زردرویی می‌کشم زان طبع نازک بی‌گناه

ساقیا جامی بده تا چهره را گلگون کنم

ای نسیم منزل لیلی خدا را تا به کی

ربع را برهم زنم اطلال را جیحون کنم

من که ره بردم به گنج حسن بی‌پایان دوست

صد گدای همچو خود را بعد از این قارون کنم

ای مه صاحب قران از بنده حافظ یاد کن

تا دعای دولت آن حسن روزافزون کنم

 تفسیر عرفانی:

۱- بیش از حد معمول از اوضاع و زندگی گله و شکایت دارید و هیچ چیز شما را قانع نمی‌کند. با مشکلی اندک خیال می‌کنید دنیا به سر آمده و دیگران بدون ناراحتی هستند. از لاک خود بیرون بیایید. خواهید دید که شما یکی از خوشبخت‌های روزگارید.

۲- اگر چه آدمی صبور هستید، ولی بیشتر به این شکیبایی تظاهر می‌کنید و مرتبا در تردید و دودلی بسر می‌برید که شایسته شما نمی‌باشد. باید اندیشه، فکر و اراده با ثبات داشته باشید تا کاملاً موفق شوید.

۳- کسی شما را دوست دارد، ولی رسم عاشقی را نمی‌داند. کسی پند مهمی به شما داد، ولی گوش نکردید. ملاقات مهمی و سفر مفیدی در راه دارید.

تعبیر غزل:

مدتی در این اندیشه هستی که حلقه عشق را پاره کنی، ولی در این راه توفیقی نیافته و نمی‌یابی. مشکلی که بین شما پیش آمده و باعث رنجش یار گردیده، به امید خدا به زودی از بین خواهد رفت. برای دلجویی از او قدم پیش بگذار، زیرا که یار خوب گنجی است بی‌پایان که انسان را به خواسته‌های دیگر نیز می‌رساند.