فال حافظ ۱۲ اسفند ماه ۱۴۰۳/ تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم میدانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز دوازدهم اسفند ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم

تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

چنین که در دل من داغ زلف سرکش توست

بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم

بر آستان مرادت گشاده‌ام در چشم

که یک نظر فکنی خود فکندی از نظرم

چه شکر گویمت‌ای خیل غم عفاک الله

که روز بی‌کسی آخر نمی‌روی ز سرم

غلام مردم چشمم که با سیاه دلی

هزار قطره ببارد چو درد دل شمرم

به هر نظر بت ما جلوه می‌کند لیکن

کس این کرشمه نبیند که من همی‌نگرم

به خاک حافظ اگر یار بگذرد چون باد

ز شوق در دل آن تنگنا کفن بدرم

تفسیر عرفانی:

۱- حضرت حافظ در بیت‌های پنجم تا هفتم می‌فرماید:

من غلام مردمک چشم هستم که اگر سیاه و بی‌رحم است، اما آنگاه که رنج خود را بیان میکنم، قطره‌های فراوان اشک را جاری می‌کند.

* محبوب ما در برابر هر چشمی نمایشی از زیبایی می‌دهد ولی هیچ کس این ناز و غمزه را که من از وی می‌بینم، نمی‌یابد.

* اگر یار بر قبر حافظ مانند نسیم سبک سیر گذری کند، من از اشتیاق دیدارش در آن جای تنگ و تاریک گور، لباس مرگ را پاره می‌کنم.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

تعبیر غزل:

نیتی در سر داری که بهتر است از انجام آن صرف نظر نمایی، چرا که انجام این نیت برای تو جز غم و اندوه به ارمغان نخواهد آورد و هرگز نخواهی توانست به مراد خود برسی. پس بهتر است بیش از این در این کار اصرار نکنی و روش بهتری را به کار گیری.