فال حافظ ۱۴ اسفند ماه ۱۴۰۳/ تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم میدانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز چهاردهم اسفند ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو

پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز

کز سر صدق می‌کند شب همه شب دعای تو

من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان

قال و مقال عالمی می‌کشم از برای تو

دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار

گوشه تاج سلطنت می‌شکند گدای تو

خرقه زهد و جام می‌گر چه نه درخور همند

این همه نقش می‌زنم از جهت رضای تو

شور شراب عشق تو آن نفسم رود ز سر

کاین سر پرهوس شود خاک در سرای تو

شاه‌نشین چشم من تکیه گه خیال توست

جای دعاست شاه من بی‌تو مباد جای تو

خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن

حافظ خوش کلام شد مرغ سخنسرای تو

تفسیر عرفانی:

۱- حضرت حافظ در بیت آخر می‌فرماید:

* چهره تو‌ای محبوب بوستانی، زیباست مخصوصاً که در این بهارستان جمال حافظ خوش سخن، بلبل نغمه ساز تو می‌باشد.

حال خود باید نیت خود را تفسیر نمایید.

۲- به شما مژده می‌دهم و تبریک می‌گویم زیرا آنچه سال‌ها در انتظار انجامش بودی، به زودی جامه عمل می‌پوشاند. پس اولاً کوشاتر باشید. ثانیاً راز دل خود را جز به پدر و مادر و همسر با کسی نگویید. ثالثاً با فردی با تجربه و استاد مشورت کنید رابعاً به یکی از مشاهد متبرکه بروید و نذر خود را ادا کنید.

تعبیر غزل:

تمام تلاشت را کرده‌ای و با لطف الهی زندگی آرامی برای خود ساخته ای. اکنون شاد و خندان زندگی کن و از آنچه خدا نصیبت کرده لذت ببر. دوستان نزدیک را از خود نران، زیرا هر انسانی هر قدر بزرگ و کامل، به دوستان صادق نیازمند است. از شر و شور دنیا دلگیر مشو که زندگی زیباست.