غول‌پیکرترین میمون تاریخ چگونه منقرض شد؟
کینگ‌کنگ یک موجود افسانه‌ای است اما بزرگترین نخستی‌سانی که تا کنون روی زمین زیسته است، شاید شایستگی این را داشته باشد که لقب کینگ‌کنگ واقعی را از آن خود کند. این جانور که «میمون غول‌آسا» نامیده می‌شود، بیش از ۲۰۰ هزار سال قبل منقرض شد.
اول صبح؛ جانوری موسوم به Gigantopithecus blacki (با نام اختصاری جی. بِلَکی) با ارتفاع بیش از ۳ متر یکی از بزرگترین پستاندارانی بوده که تا کنون روی زمین زیسته است. دست‌کم این چیزیست که ما میدانیم. این جانور اطراف چین امروزی می‌زیست تا اینکه بین ۲۹۵۰۰۰ تا ۲۱۵۰۰۰ سال پیش در شرایط مرموزی منقرض شد.
دانشمندان در یک مطالعه جدید، علت انقراض نابهنگام این میمون‌های غول‌پیکر را بررسی کردند و به این نتیجه رسیدند که این گونه برای سازگاری با محیطی که به سرعت در حال تغییر بود، در تلاش بودند.
تصویری خیالی از جی بلکی؛ به دلیل شواهد کم، ما نمی‌دانیم این جانور دقیقا چه شکل و شمایلی داشته است اما میدانیم که گونه‌ای غول‌آسا از میمون بوده است
نخستین آثار و شواهد از Gigantopithecus در سال ۱۹۳۵ پیدا شد؛ زمانی که رالف فون کونیگزوالد، انسان‌شناس، با نمونه‌ی غیرمعمولی در یک داروخانه سنتی چینی در هنگ‌کنگ برخورد کرد. فون کونیگزوالد دریافت این نمونه که برچسب «دندان‌های اژدها» روی آن خورده است، در واقع دندان‌های آسیای متعلق به گونه‌ای ناشناس از میمون‌های منقرض‌شده است.
حتی امروزه، تنها ۲۰۰۰ دندان فسیلی و چهار استخوان فک تنها شواهد وجود آن‌ها هستند، به این معنا که ما از شکل واقعی آن‌ها اطلاعات بسیار کمی داریم.
جی. بِلَکی گاهی‌اوقات به دلیل اندازه غول‌پیکرش «کینگ کنگ واقعی» نامیده می‌شود، گرچه بیشتر به اورانگوتان‌های خانواده Ponginae وابسته است.
این عکس هوایی با پهپاد چند غار در استان گوانگشی چین را نشان می‌دهد که بقایای جی. بلکی/ G. blacki در آن‌ها یافت شده است
وِست‌اِوِی و تیم بزرگی از محققان برای درک دلیل ناپدید شدن این گونه، ۲۲ غار در استان گوآنگشی چین را برای جمع‌آوری نمونه‌های گرده، فسیل و رسوب کاوش کردند.
اکتشافات آن‌ها نشان داد محیط از جنگل‌های انبوهی با پوشش سنگین حدود ۲.۳ میلیون سال پیش تشکیل شده بود که برای جی. بِلَکی و سایر ساکنان نخستی جنگل یعنی اورانگوتان‌ها (Pongo weidenreichi) ایده‌آل بود.
با این حال، حدود ۶۰۰۰۰۰ سال پیش، محیط زیست به دلیل افزایش قدرت فصول متغیرتر و موجب تغییر در انواع گیاهان در حال رشد جنگل شد. این تغییر برای اورانگوتان‌ها مناسب بود، اما ثابت شد برای جی. بلکی یک چالش بزرگ بوده است.
فک پایین جی بلکی یکی از بزرگترین فسیل‌هایی است که تا کنون از این جانور کشف شده است
تغییرات محیطی که حدود ۶۰۰۰۰۰ سال پیش آغاز شدند، واقعاً قابلیت‌های سازگاری جی. بِلَکی را در مقابل (P. weidenreichi/اورانگوتان‌ها) برجسته کرد. آب و هوای فصلی‌تر، دوره‌های خشکی ایجاد کرد که در آن، میوه به سختی یافت می‌شد. جی. بِلَکی به غذاهای نه چندان مغذی مانند پوست و شاخه‌ها متکی بود در حالی که غذای P. weidenreichi انعطاف‌پذیرتر بود: شاخه‌ها، برگ‌ها، گل‌ها، آجیل، دانه‌ها و حتی حشرات و پستانداران کوچک.
در نهایت، احتمالا اندازه بزرگ جی. بِلَکی موجب انقراض آن شد. در زمان‌های متغیر مانند آنچه در آن دوران رخ داد، چابک و متحرک بودن سودمند است، صفاتی که وقتی ۳ متر قد و ۳۰۰ کیلوگرم وزن داشته باشید، بهره‌مندی از آن‌ها چندان آسان نیست.
«محدوده جی. بلکی برای جستجوی غذا به دلیل اندازه بزرگ آن‌ها محدود بود، اما P. weidenreichi متحرک‌تر بود و برای مسافت‌های طولانی‌تر زیر سایه سفر می‌کرد و این امکان را داشت تا محدوده بیشتری برای جستجوی غذا داشته باشد. جی. بلکی در جنگل ماند اما P. weidenreichi توانست به محیط‌های جنگلی بازتر برود. با کمال تعجب جی. بلکی در این دوران حتی بزرگ‌تر شد، در حالی که P. weidenreichi از نظر اندازه کاهش یافت و به یک جانور چابک‌تر تبدیل شد.
این مطالعه در مجله نیچر منتشر شده است.