ماجرای مهاجرت ۱۰ میلیون «پشه» به هاوایی
میلیون‌ها پشه برای نجات پرندگان کمیاب هاوایی که در معرض خطر انقراض قرار دارند، با استفاده از هلیکوپتر در جزیرۀ هاوایی رها می‌شوند.
اول صبح؛ پرندگان رنگارنگ و بومی هاوایی به نام Honeycreeper (عسل‌کِش) در حال انقراض بر اثر بیماری مالاریایی هستند که توسط پشه‌ها به آن‌ها منتقل می‌شود. پشه‌ها برای اولین بار در دهه ۱۸۰۰ توسط کشتی‌های اروپایی و آمریکایی وارد این جزایر شده‌اند.
از آنجایی که پرندگان هاوایی برای تحمل مالاریای پرندگان تکامل نیافته‌اند، پاسخ ایمنی بسیار کمی در برابر آن دارند و به عنوان مثال، احتمال مرگ پرنده سرخ (گونه‌ای از پرندگان عسل‌کِش) در صورت نیش یک پشه آلوده، ۹۰ درصد است.
تاکنون ۳۳ گونه از پرندگان Honeycreeper منقرض شده‌اند و بسیاری از ۱۷ گونۀ باقی مانده نیز به شدت در معرض خطر هستند. کارشناسان نگرانند که اگر اقدامی صورت نگیرد، برخی از آن‌ها طی یک سال آینده منقرض شوند.
پرندگان باقی مانده به طور کلی در ارتفاعات بالای ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ متری زندگی می‌کنند، جایی که پشه‌های حامل مالاریای پرندگان به دلیل سرمای بیش از حد زندگی نمی‌کنند. با این حال، با گرم شدن هوا، پشه‌ها به ارتفاعات بالاتر مهاجرت می‌کنند.
حالا متخصصان حفاظت از محیط زیست به طور جدی در حال تلاش برای نجات آن‌ها با یک استراتژی عجیب هستند: رهاسازی پشه‌های بیشتر!
در حال حاضر، هر هفته یک هلیکوپتر حدود ۲۵۰ هزار پشۀ نر را که آلوده به نوعی باکتری طبیعی هستند، به این مجمع الجزایر دورافتاده منتقل می‌کند. تاکنون ۱۰ میلیون پشه در آنجا رهاسازی شده است.
این روش برای کنترل پشه‌ها به این صورت است که پشه‌های نر آلوده به باکتری در جزیره رها می‌شوند تا بعد از جفت‌گیری آن‌ها با پشه‌های ماده، امکان تداوم نسل از بین برود. باکتری خاصی که این پشه‌های نر به آن آلوده هستند باعث عقیم شدن تخم‌های پشه‌های ماده خواهد شد و می‌تواند در نهایت جمعیت پشه‌ها را کاهش بدهد.
این روش برای کاهش جمعیت پشه‌ها در چین و مکزیک با موفقیت به کار رفته است و برنامه‌هایی مشابه نیز در کالیفرنیا و فلوریدا همچنان ادامه دارد. اثربخشی این برنامه باید در تابستان که به طور معمول جمعیت پشه‌ها رونق می‌گیرد، مشخص شود.
محفظه‌های حاوی پشه با هلیکوپتر به هاوایی برده می‌شوند
پرندگان Honeycreeper آوازی شبیه قناری دارند و از تنوع باورنکردنی برخوردارند: منقار هر گونه به طور خاص برای خوردن غذاهای مختلف، از حلزون گرفته تا میوه و شهد، تکامل یافته است. آن‌ها بخش مهمی از اکوسیستم هستند و به گرده افشانی گیاهان و خوردن حشرات کمک می‌کنند.
دکتر نیگل بیب از دانشگاه کوئینزلند که در مورد این روش کنترل حشرات تحقیق کرده است می‌گوید: «این روش بسیار بهتر از استفاده از آفت‌کش‌هایی است که اثرات جانبی گسترده‌ای دارند».