شاید اگر گذرتان به خیابان فردوسی تهران افتاده باشد، چشمتان به ساختمان بانک ملی افتاده باشد. ساختمانی با شیرهای سنگی و ستون‌های بلندش که یادآور بناهای به جا مانده از دوره هخامنشیان است. این ساختمان که در بالای آن تابلوی موزه بانک ملی به چشم می‌خورد، پیش از این صندوق پس‌انداز بانک ملی بوده و معمار آن یک آلمانی است.
حتی ساختمان انبار یک شرکت صنعتی نیز می‌تواند با عبور از کلیشه‌های معماری، به یک اثر چشمگیر و قابل توجه تبدیل شود. پروژۀ «انبار سیستم» نمونه‌ای از این نوع معماری خلاقانه است؛ پروژه‌ای که در سال ۱۳۹۶ رتبه اول «جایزه معماری داخلی ایران» را در بخش ساختمان‌های عمومی به دست آورد و در همان سال به فینال «جایزه معمار» نیز راه یافت.
تصاویر دیجیتال پروژۀ «ویلای طاقان» که برای ساخت در منطقۀ شیرود شهرستان تنکابن طراحی شده، چشم‌اندازی خاص و متفاوت را به نمایش می‌گذارند که در آن، ویژگی‌های معماری مدرن به شکل جالب توجهی با عناصری از معماری سنتی ایرانی ادغام شده‌اند.
خانۀ «لوما» (LuMa) یک پروژه معماری است که اطراف یک درخت بلوط صد ساله‌ی باشکوه ساخته شده است؛ درختی که ریشه‌هایش در زیر دیوارهای خانه جا خوش کرده‌اند و خودش از میانۀ آن سر برافراشته است.
پروژۀ معماری «ایوان دهکده» که در سال ۱۴۰۲ به فینال «جایزه معمار» راه پیدا کرده بود، امسال در فهرست برندگان چهل و هشتمین دوره جایزه جهانی معماری (WA Awards) قرار گرفت. هدف این پروژه برقراری پیوندی میان معماری مدرن و قدیمی‌ترین عناصر معماری ایرانی بوده است.
پروژه معماری «خانۀ طاق سبزوار» در جشنواره جهانی معماری سال ۲۰۲۱ در بخش خانه‌های مسکونی شهری مورد تقدیر ویژه قرار گرفت؛ خانه‌ای که در سیمای منحصر به فرد خود، سنت‌های معماری منطقه را با حال و هوای معماری مدرن ترکیب کرده است.
معماران به دنبال طراحی فضایی بودند که مرز میان انسان و طبیعت را از میان بردارد و احساسی واقعی از زندگی در کوهستان را به ساکنانش ببخشد؛ احساس آزادی و تعلیق در محیطی کاملاً متفاوت از محیط زندگی شهری. برای دستیابی به این هدف، معماران سه مکعب طولی طراحی کردند که در امتداد زمین در جهات مختلف قرار گرفته‌اند و یک پلکان مدور مرکزی آن‌ها را به هم متصل کرده است.
در این مطلب، هشت اتاق خواب را معرفی می‌کنیم که سطوح بتنی خشن و نمایان، به فضای داخلی مینیمالیستی آن‌ها شخصیتی متفاوت و بروتالیستی بخشیده است. بروتالیسم سبکی از معماری است که با استفاده بتن در نماهای بیرونی و داخلی، بیش از هر چیز بر تقویت احساس استحکام، استواری و سکون تاکید دارد.
استودیوی معماری خاویر سِنوزین یک فضای اداری چوبی در مکزیکو سیتی ساخته که از «پناهگاه حیوانات» و دیگر فضاهای غار مانند الهام گرفته است.
طراح، جهت همنشینی مناسب با زمینه و حس فضای موجود، پوشش نهایی کومه را با کاهگل و گالی (نوعی الیاف گیاهی برای پوشش سقف خانه‌های روستایی به کار می‌رود)، انجام داده است.
پروژۀ معماری «اقامتگاه دیزمان» یکی از آثاری بود که امسال در بخش «بناهای عمومی» به جمع فینالیست‌های «جایزه معمار ۱۴۰۳» راه پیدا کرد. این کلبۀ کوهستانی شاید سیمای چندان منحصربه‌فردی نداشته باشد، اما از جهت برآورده کردن هدفی که داشته و همینطور اهمیت دادن به طبیعت اطرافش، یک موفقیت قابل ستایش است.
شاید حالا که زندگی در آپارتمان در بسیاری از مناطق شهری به یک ضرورت تبدیل شده، زمان آن رسیده باشد که ماهیت معماری آپارتمانی نیز دچار تحول شود و آن را از یک جعبۀ بسته و کلیشه‌ای به فضایی متفاوت تبدیل کند که حضور در آن احساسی مشابه حضور در یک خانۀ سنتی دارای حیاط داشته باشد. پروژۀ «پاکت میانی» تلاشی قابل ستایش در جهت دستیابی به این هدف است.
این خانه در زمینی به عرض ۲.۵ متر ساخته شده و فضای داخلی آن تنها ۱.۸۰ متر عرض دارد. ژاپنی‌ها اینجور خانه‌ها را با لقب «لانۀ مارماهی» می‌شناسند، اما همچنان تلاش می‌کنند تا با تمهیدات خاص معمارانه، این «لانه‌ها» را به فضایی مناسب برای زندگی انسانی تبدیل کنند.