فال حافظ ۱۱ دی ماه ۱۴۰۲/ماه کنعانی من مسند مصر آنِ تو شد

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز یازدهم دی ماه سال 1402 به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

رونق عهد شباب است دگر بُستان را

می‌رسد مژده‌ی گل بلبل خوش الحان را

ای صباگر به جوانان چمن باز رَسی

خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

 گر چنین جلوه کند مغبچه‌ی باده فروش

خاک‌روب در میخانه کنم مژگان را

ای که بر مه کشی از عَنبر سارا چوگان

مضطرب حال مگردان، من سرگردان را

ترسم این قوم که بر دُردکشان می‌خندند

در سر کار خرابات کنند ایمان را

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح

هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

برو از خانه‌ی گردون به در و نان مطلب‌

کان سیه کاسه در آخر بِکُشد مهمان را

هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است

گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

ماه کنعانی من! مسند مصر آنِ تو شد

وقت آن است که بدرود کنی زندان را

حافظا می‌خور و رندی کن و خوش باش، ولی

دام تزویر مکن، چون دگران قرآن را

تفسیر عرفانی:

جوانی و پیری از پی هم می‌آیند و عمر انسان به اتمام می‌رسد. انسان همان طور که از خاک بر می‌آید به خاک می‌رود و مژده دیدار دوست به او داده می‌شود، پس هیچ نیازی نیست که بهر این چرخ گردون ایمان خود را از دست بدهد.

تعبیر غزل:

تو بر سر دو راهی قرار گرفته‌ای و همه چیز برایت گنگ است. راهی که در پیش کرفته‌ای برایت بی‌خطر نیست، با این حال تو از دشواری‌های آن نمی‌هراسی. اگر راحتی و آسایش را می‌طلبی از تصمیمت منصرف شو و اگر از سختی گریزان نیستی آن را عملی کن.