فال حافظ ۷ بهمن ماه ۱۴۰۲/ بِگُشا بندِ قَبا تا بِگُشایَد دلِ من

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز هفتم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

دوش در حلقه‌ی ما قصّه‌ی گیسویِ تو بود

تا دلِ شب سخن از سلسله‌ی مویِ تو بود

 دل که از ناوَکِ مژگانِ تو در خون می‌گشت

باز مشتاقِ کمانخانه‌ی ابرویِ تو بود

هم عَفَاالله صبا کز تو پیامی می‌داد

ور نه در کس نرسیدیم که از کویِ تو بود

عالَم از شور و شرِ عشق خبر هیچ نداشت

فتنه انگیزِ جهان غمزه‌ی جادویِ تو بود

منِ سرگشته هم از اهلِ سلامت بودم

دامِ راهم شِکَنِ طُرِّه‌ی هندویِ تو بود

بِگُشا بندِ قَبا تا بِگُشایَد دلِ من

که گُشادی که مرا بود ز پهلویِ تو بود

به وفایِ تو که بر تربتِ حافظ بِگُذَر

کز جهان می‌شد و در آرزویِ رویِ تو بود

تفسیر عرفانی:

عشق مملو از اشتیاق و سرگشتگی است و آنان که عشق در وجودشان موج می‌زند، آسوده دل هستند و این راه را با دل خودشان سپری می‌کنند، اما چون حیران دوست گردند، راه رسیدن به او برایشان راهی می‌شود که باید به سختی از آن عبور کنند.

تعبیر غزل:

کارت رونق گرفته و خواسته‌ات برآورده شده، به ظاهر توجه نکن. به حقیقت امور بنگر و با مسائل با احساسات برخورد نکن. به حقیقت امور نگاه کن که سخن بزرگان همواره همین است. اگر به ظاهر توجه کنی همواره سرگردان خواهی شد.