تصاویری از معماری یک غار بتنی در دل جنگل
استودیوی معماری سِلوریا، پروژۀ خانه سی (C) را اجرا کرده است؛ خانه‌ای بتنی در سوئیس که نه تنها در میانۀ یک جنگل زیبا واقع شده، بلکه مانند یک غار تا حدی در داخل زمین نیز فرورفته است.
اول صبح؛ پایه‌های این خانه که برای سکونت بنیانگذار استودیوی سلوریا یعنی آلدو سِلوریا، طراحی شده، از چیزی شکل گرفته که زمانی یک انبار سنتی و منطقه غذاخوری بوده که در محلی شیب‌دار حفر شده است.
با اشاره به این تاریخچه، خانه شبیه چیزی طراحی شده که سِلوریا آن را اینطور توصیف میکند: «یک جسم بدوی عظیم تعبیه شده در دل کوه که اطراف یک آشپزخانه بزرگ و اتاق غذاخوری متمرکز شده است».
سلوریا میگوید: «اینجا جایی بود که ما در کودکی برای ناهار یا شام با رفقا یا برای نشستن جلوی شومینه و خوردن شاه بلوط به آنجا می‌رفتیم.»
«این پروژه با ایده حفظ همان روحیه خوش گذرانی قدیمی و طراحی خانه به شکلی که انگار غاری در طبیعت باشد، شکل گرفت.»
خانه C حول چهار هسته بتنی در امتداد لبه‌های پلان مربع آن سازماندهی شده که هر یک با بخش‌های موج مانند دیوار بتنی تکمیل شده است.
این فرم‌های بتنی که به عنوان ستون‌های غول‌پیکر و توخالی عمل می‌کنند، زیرساخت‌ها و امکانات خانه از جمله پلکان مارپیچ، حمام، اتاق‌ها و شومینه را در خود جای داده‌اند.
این طراحی سبب میشود باقی صفحات کف، بدون ستون باشند و به لطف پنجره‌های تمام قد و گوشه‌های شیشه‌ای که مشرف به چشم‌انداز هستند، منظره‌ای بدون مانع ایجاد شود.
«المان‌ها به سمت داخل خم شدند و زیرساخت خانه را در بر می‌گیرند و فضای مربع مرکزی هر طبقه را شکل میدهند که اندازه آن به سمت فضاهای بالاتر، بیشتر میشود.»
«بنابراین این سازه، تجلی بدنه معماری است که برای ترویج ارتباط نزدیک بین فضای داخلی و خارجی و بین معماری و منظره طراحی شده است.»
اتاق خوابها از طبقه همکف نیمه زیرزمینی برای ایجاد حریم خصوصی بیشتر بهره بردند و کف نشیمن، غذاخوری و آشپزخانه ورودی اصلی خانه را تشکیل میدهند.
در طبقه دوم خانه، یک فضای چندمنظوره در زیر نورگیر الماسی‌شکل سقف خانه قرار دارد و با دیوارهای کاملاً شیشه‌ای احاطه شده است.
معماران سِلوریا فرم یکپارچه بتنی را تا جای ممکن در فضاهای داخلی نمایان نگه داشتند، با چوب بکاررفته برای درها، راه پله و پیشخوان آشپزخانه و یک میز ناهارخوری از چوب صنوبر به یاد میز قدیمی که خانواده برای شام دور آن می‌نشستند.
برای معماران «کار کردن تنها با یک ماده و ایجاد فضایی که یکپارچه و تک رنگ باشد، اهمیت داشت.»
