لباس‌هایی که ۱۲۰ سال پیش زنان پاریسی می‌پوشیدند/ تصاویر

اول صبح؛ فناوری شروع به تعریف مجدد جامعه غربی از بسیاری جهات کرد و این امر در دهه‌های بعدی نیز ادامه یافت. اختراعات جدید، از جمله ماشین، زندگی مردم را آسان کرد. فعالیت‌هایی مانند ورزش، رقص و مهمانی‌های چای نیز در دهه گذشته بزرگ‌تر شده بودند.

این صنعت از طریق خانه‌های مد پاریسی مانند خانه ژاک دوسه (تاسیس در ۱۸۷۱)، روف (تأسیس ۱۸۸۴)، ژان پاکوین (تاسیس در ۱۸۹۱)، کَلو سِق (تاسیس ۱۸۹۵ و اداره توسط چهار خواهر)، پل پوآقه (تاسیس در ۱۹۰۳) لوئیس شِقوئی (تاسیس ۱۹۰۶)، مادولِن ویونه (تاسیس در ۱۹۱۲) و خانه پاتو توسط ژان پَتو (تاسیس در سال ۱۹۱۹) گسترش یافت.

مد دهه ۱۹۱۰ هنوز بسیار شبیه به مد دهه ۱۹۰۰ بود با بالاتنۀ پف‌کرده، کمر باریک و لباس/دامن بلند. در مجموع «مد» هنوز بسیار کوچک و رمانتیک بود، با رنگ‌های روشن و کبوتری مانند بنفش، صورتی و هلویی، توری زیاد، جزئیات و رنگ سفید برای به تصویر کشیدن مد خالص و معصومانه.

پس از اجرای سال ۱۹۱۰ گروه باله روسیه در پاریس، علاقه به سبک‌های شرقی مد متولد شد و طرح‌ها نامتقارن شدند.

پارچه‌های ترجیحی ساتن، تافته، پارچه ابریشمی و ابریشم سبک وزن و پنبه برای تابستان بودند. لبه‌های انتهایی پایین لباس به تدریج بالا رفت و تصویر سایه‌نمای زنانه صاف‌تر شد.

جنبش آرت دکو (Art déco) در این زمان شروع به ظهور کرد و تأثیر آن در طراحی‌های بسیاری از طراحان آن زمان مشهود بود. کلاه‌های نمدی ساده، کلاه‌های عمامه مانند و انبوهی از پارچه‌های نازک و توری جایگزین سبک‌های پوشش سر رایج دهه ۱۹۰۰ شدند.

دو تن از اثرگذارترین طراحان مد آن زمان، ژاک دوسه و ماریانو فورتونی بودند. طراح فرانسوی، ژاک دوسه استاد رنگ‌های پاستلی روی هم گذاشته‌شده و لباس‌های نازک و لطیفی بود که نمایانگر درخشش‌های امپرسیونیستی نور بازتابیده بودند. مشتریان برجسته او هرگز ذوقشان را برای خطوط روان و مواد نازک و شفاف او از دست ندادند. دوسه در عین پیروی از الزاماتی که بیانگر تخیل شیک‌پوشان بود، طراحی باذوق و نکته‌سنجی زیاد بود، خصوصیتی که از آن زمان، بسیاری برای بدست آوردنش تلاش کردند، اما به ندرت به سطح موفقیت او دست یافتند.

ولخرجی‌های شیک‌پوشان پاریسی به شکل‌های گوناگونی ظاهر می‌شد، اما محبوب‌ترین شکل ظاهری این دهه، پیراهن کوتاه (تونیک) روی یک زیردامنی بلند بود. اوایل این دوره، میان‌گاه (کمر) بلند بود (درست زیر سینه) و بازتاب سبک امپراتوری یا دیقِکتوآق در اوایل قرن ۱۹ بود.

تونیک‌های «آباژوری» با قد کامل روی دامن‌های باریک و شل پوشیده می‌شدند. تا سال ۱۹۱۴، دامن‌ها در قسمت بالا در پهن‌ترین حالت و در قسمت مچ پا بسیار باریک بودند. این دامن‌های تنگ، گام‌های بلند را غیرممکن می‌کردند.

دور کمر، شل و نرم بود و اواسط دهه به تدریج به ناحیه طبیعی کمر نزدیک شد، جایی که قرار بود در سال‌های جنگ همانجا باقی بماند. تونیک‌ها بلندتر و زیر زیردامنی‌ها پرتر و کوتاه‌تر شدند. تا سال ۱۹۱۶، زنان همچنان لباس‌هایی تا ساق پا می‌پوشیدند.

زنان شیک‌پوش ثروتمند کلاه‌های چشمگیر و شال خز می‌پوشیدند و دستکش‌ها بزرگی به همراه داشتند. بیشتر کت‌ها به شکل پیله یا کیمونو بودند، از قسمت شانه‌ها پهن و در قسمت سجاف (لبه) باریک‌تر بودند. کت‌های خز نیز محبوب بودند.

کفش‌ها پاشنه بلند و کمی خمیده داشتند. «کفش‌های تانگو» با الهام از رقص تانگو با بندهای متقاطع روی مچ پا از زیر دامن‌ها، جلب توجه میکردند.