فال حافظ ۱۲ دی ماه ۱۴۰۲/ بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز دوازدهم دی ماه سال 1402 به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است؟

خُم گو سر خود گیر، که خُمخانه خراب است

گر خَمر بهشت است بریزید که بی‌دوست

هر شربت عَذبَم که دهی، عین عذاب است

افسوس که شُد دلبر و در دیده‌ی گریان

تحریرِ خیالِ خطِ او نقشِ بر آب است

بیدار شو ای دیده که ایمن نتوان بود

زین سیل دمادم که در این منزل خواب است

معشوق عیان می‌گذرد بر تو، ولیکن

اغیار همی‌بیند از آن بسته نقاب است

گل بر رخ رنگین تو تا لطف عرق دید

در آتش شوق از غم دل، غرق گلاب است

سبز است در و دشت بیا تا نگذاریم

دست از سر آبی که جهان جمله سراب است

در کُنجِ دِماغم مطلب جای نصیحت

کاین گوشه پر از زمزمه‌ی چنگ و رَباب است

حافظ چه شد ار عاشق و رند است و نظرباز

بس طورِ عجب، لازم ایام شباب است

تفسیر عرفانی:

دوری از دوست و معشوق حقیقی برای هر شخص عذابی واقعی ست. حتی اگر در میعادگاه بهشت به شخص؛ شراب ناب بهشتی داده شود. عاشقان طالب لقای محبوب هستند، زیرا با لقای او در آسایش و آرامش قرار خواهند گرفت.

تعبیر غزل:

تو در گذشته نسبت به دنیا و تعلقات آن بی‌اعتنا بوده ای؛ اما اینک عاشق کسی و در دل تو غوغا به پا کرده است و در پی این عشق دنیا به کام تو شیرین شده است.