فال حافظ ۱۶ دی ماه ۱۴۰۲/ صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز شانزدهم دی ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

ور نه اندیشه این کار فراموشش باد

آن که یک جرعه می‌از دست تواند دادن

دست با شاهد مقصود در آغوشش باد

پیر ما گفت خطا بر قلم صنع نرفت

آفرین بر نظر پاک خطاپوشش باد

شاه ترکان سخن مدعیان می‌شنود

شرمی از مظلمه خون سیاووشش باد

گر چه از کبر سخن با من درویش نگفت

جان فدای شکرین پسته خاموشش باد

چشمم از آینه داران خط و خالش گشت

لبم از بوسه‌ربایان بر و دوشش باد

نرگس مست نوازش کن مردم دارش

خون عاشق به قدح‌گر بخورد نوشش باد

به غلامی تو مشهور جهان شد حافظ

حلقه بندگی زلف تو در گوشش باد

تفسیر عرفانی:

آنان که به درگاه معشوق راه یافته‌اند اگر به اندازه یی از شراب ناب محبت بهره گیرند به وصال یار دست می‌یابند در غیر این صورت لقای او برایشان میسر نمی‌شود.

تعبیر غزل:

چیزی را از خدا می‌خواهی و برای رسیدن به آن بی‌تابی می‌کنی. اگر اندکی با مشکلات دست و پنجه نرم کنی و سختی‌ها را تحمل کنی. غم و غصه به دلت راه نده و در مقابل خواست خدواند تسلیم باش.