فال حافظ ۲۷ دی ماه ۱۴۰۲/ گنجِ زر گر نَبُوَد، کُنجِ قناعت باقیست

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و هفتم دی ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد

صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد

وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت

هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع بُبریدم

که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد

گنجِ زرگر نَبُوَد، کُنجِ قناعت باقیست

آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از رهِ صورت لیکن

هر که پیوست بدو، عمرِ خودش کاوین داد

بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی

خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کفِ غصه دوران، دلِ حافظ خون شد

از فراقِ رُخَت‌ای خواجه قوامُ الدین، داد

تفسیر عرفانی:

محبوب همواره دوستدار یاران و دلدادگان خود است و به واسطه لطف و کرم خود هر آن چه که آن‌ها طالب آن باشند در اختیارشان می‌گذارند.

تعبیر غزل:

کاری پیش رو داری و برای انجام آن عجله و زیاده روی می‌کنی، اما نباید عجله کنی. اگر چیزی را از دست می‌دهی بر آن صبور باش تا به مراد دلت برسی.