فال حافظ ۲۹ دی ماه ۱۴۰۲/ مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیست و نهم دی ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

رفتم به باغ صبحدمی تا چنم گلی

آمد به گوش ناگهم آواز بلبلی

مسکین چو من به عشق گلی گشته مبتلا

و اندر چمن فکنده ز فریاد غلغلی

می‌گشتم اندر آن چمن و باغ دم به دم

می‌کردم اندر آن گل و بلبل تاملی

گل یار حسن گشته و بلبل قرین عشق

آن را تفضلی نه و این را تبدلی

چون کرد در دلم اثر آواز عندلیب

گشتم چنان که هیچ نماندم تحملی

بس گل شکفته می‌شود این باغ را

ولی کس بی‌بلای خار نچیده‌ست از او گلی

حافظ مدار امید فرج از مدار چرخ

دارد هزار عیب و ندارد تفضلی

تفسیر عرفانی:

سحرگاه به باغ رفتم تا گلی بچینم، ناگهان آواز بلبلی گوشم را پر کرد! مقصود او از این شعر این است که، برای راه یافتن به آستان دوست، باید سختی را به جان خرید. همان طور که گل با خار قرین گشته، وصال به دوست نیز بدون تحمل فراق او امکان‌پذیر نیست.

تعبیر غزل:

یاس و نومیدی از رحمت و لطف خداوند گناهی بزرگ است، پس با دانستن این امر، هیچ گاه از خداوند غافل مباش و در هر کاری و مشکلی فقط به او توکل گن، که خداوند متوکلین را دوست دارد و سعی کن که در راز و نیاز به حضرت حق استوار باشی.