فال حافظ ۴ بهمن ماه ۱۴۰۲/ دلم ز نرگسِ ساقی امان نخواست به جان

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز چهارم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

      به کوی میکده هر سالِکی که ره دانست

دری دگر زدن اندیشه‌ی تَبَه دانست

زمانه افسر رندی نداد جز به کسی

که سرفرازیِ عالم در این کُلَه دانست

بر آستانه‌ی میخانه هر که یافت رهی

ز فیضِ جامِ می‌اسرار خانقه دانست

هر آن که رازِ دو عالم ز خطِ ساغر خواند

رموزِ جامِ جم از نقشِ خاکِ ره دانست

ورای طاعتِ دیوانگان ز ما مطلب

که شیخِ مذهبِ ما عاقلی گنه دانست

دلم ز نرگسِ ساقی امان نخواست به جان

چرا که شیوه‌ی آن تُرک دل سیه، دانست

ز جورِ کوکبِ طالع سحرگهان چشمم

چنان گریست که ناهید دید و مه دانست

حدیثِ حافظ و ساغر که می‌زند پنهان

چه جایِ محتسب و شَحنه، پادشه دانست

بلندمرتبه شاهی که نُه رواق سِپهر

نمونه‌ای ز خَمِ طاقِ بارگه دانست

تفسیر عرفانی:

رهروان حقیقی به واسطه نوشیدن جرعه یی از شراب محبت راه را از چاه بازشناخته و در مسیر حقیقی قرار می‌گیرند. این رهروان به اسرار دو جهان واقفند یعنی با تفکر در این عالم خاکی به اسرار عالم افلاکی پی می‌برند.

تعبیر غزل:

عشق کسی را در سینه داری و این راز را برای کسی فاش نکرده ای. معشوق تو اندکی مغرور است و لیکن تو صبر داشته باش که آینده‌ات روشن و معشوق از تو چندان دور نیست.