فال حافظ ۱۹ بهمن ماه ۱۴۰۲/ زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز نوزدهم بهمن ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

بی‌مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی‌عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس

گویی، ولی‌شناسان رفتند از این ولایت

در زلف، چون کمندش‌ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

جانا روا نباشد خونریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه‌ای برون آی‌ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت‌

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

تفسیر عرفانی:

همراه با سپاس از یار، شکایتی از او دارم. تو اگر نکته‌دان عشقی، این حکایت را بشنو. آنان که در وادی طلب گرفتارند، به واسطه‌ی هجران از یار، راه وصال را گم کرده اند. اما به خاطر سوزش عشق در وجودشان، در وادی حقیقی قرار می‌گیرد و با آنکه در این راه جور فراوانی از سوی دوست به آن‌ها می‌رسد، اما دست از وصال او بر نمی‌دارند.

تعبیر غزل:

راز دل خود را به کسی مگو! سعی کن در زندگی انسان راستگویی باشی. حوادثی برایت پیش آمده که تو را آزرده ساخته، اما امید در تو همواره زنده است و دنیا به کام تو خواهد شد. انشاءالله.