زمین خوردن چگونه به آلزایمر یا زوال عقل منجر می‌شود؟

اول صبح؛ طبق یک مطالعه جدید که توسط مجله معتبر جاما نتورک اوپن در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته است، افراد مسنی که در نتیجه زمین خوردن دچار آسیب تروماتیک شده اند، بیش از ۲۰ درصد با افزایش احتمال ابتلا به بیماری آلزایمر یا زوال عقل رو به رو خواهند شد.

این مطالعه که به وسیله محققان بیمارستان بریگهام و زنان (دومین بیمارستان آموزشی بزرگ دانشکده پزشکی هاروراد) صورت گرفت، داده‌های بیش از ۲ میلیون سالمند را که دچار آسیب تروماتیک شده بودند، مورد بررسی قرار داد. برای بیش از ۱۰ درصد از این افراد طی فاصله زمانی یک سال پس از سقوط، تشخیص زوال عقل داده شد.

در گروه مطالعه، میانگین سنی بیمارانی که تجربه زمین خوردن را گزارش کردند، ۷۸ سال برآورد شد. لازم به ذکر است که چنین تجربه ناخوشایندی برای بانوان بیشتر از مردان بود. به طور کلی، بزرگسالان بالای ۶۵ سال که پس از زمین خوردن دچار آسیب‌های تروماتیک می‌شوند، بیشتر در معرض زوال شناختی هستند.

برخی از انواع زوال عقل، مانند بیماری آلزایمر، از مرگ تدریجی سلول‌های مغز و سلول‌های عصبی ناشی می‌شوند. این وضعیت با گذشت زمان ایجاد و تشدید می‌شود. در مقابل صدمه به سر می‌تواند از طریق آسیب مستقیم به سلول‌ها منجر به زوال عقل شود. برخی از انواع آسیب‌های مغزی تروماتیک، به ویژه اگر مکرر باشند که در برخی از رشته‌های ورزشی رخ می‌دهند، ممکن است خطر ابتلا به انواع خاصی از زوال عقل را در آینده افزایش دهند.

زمین خوردن چگونه به آلزایمر یا زوال عقل منجر می‌شود؟

به طور کلی از دست دادن مهارت‌های حرکتی بخشی از پیشرفت بیماری آلزایمر به شمار می‌رود. افراد ممکن است در تعادل خود دچار مشکل شوند، اشیاء را به زمین انداخته، خود زمین بخورند و یا حتی هنگام پوشیدن لباس‌هایشان در جهت دادن به بدن خود مشکل داشته باشند. این شرایط در مجموع وضعیت زندگی بیماران آلزایمری را با مشکلات فراوانی مواجه می‌سازد.

در یک بیانیه مطبوعاتی، نویسنده ارشد Molly Jarman، استادیار دپارتمان جراحی و معاون مرکز جراحی و سلامت عمومی در بریگهام، گفت که ارتباط بین زمین خوردن و ایجاد هر بیماری شناختی می‌تواند یک «خیابان دو طرفه» باشد.

وی اضافه می‌کند: تعیین اینکه چگونه زمین خوردن می‌تواند زوال عقل را که یک فرآیند بیماری پیچیده است بدتر کند، بسیار چالش برانگیز است، مگر اینکه زمین خوردن باعث کبودی در مغز یک فرد مسن به شکل هماتوم ساب دورال یا نوع دیگری از خون مردگی شود. اما در عین حال انواع خاصی از زوال عقل مانند زوال عقل اجسام لوی یا زوال عقل پارکینسون نیز ممکن است خطر سقوط را افزایش دهند.

نتایج مطالعه نشان می‌دهند که همه سالمندانی که به دلیل زمین خوردن در بیمارستان بستری می‌شوند، باید برای کمک به تشخیص زودهنگام زوال عقل تحت غربالگری شناختی قرار گیرند.

آیا سایر شرایط پزشکی احتمال زوال عقل را پس از زمین خوردن افزایش می‌دهند؟

هر گونه کاهشی در عملکردهای شناختی می‌تواند بر مهارت‌های حرکتی تاثیر بگذارد. بدین ترتیب حتی افت خفیف نیز شرایط مقدماتی برای اشکال جدی‌تر زوال عقل را فراهم می‌آورد.

راه رفتن به ظرفیت شناختی قابل توجهی برای هماهنگ کردن اعمال حرکتی، حفظ تعادل و حرکت ایمن در محیط نیاز دارد. در نتیجه اختلال در حوزه‌های حرکتی شامل راه رفتن اغلب مقدم بر تشخیص رسمی زوال عقل است و بیماران را در معرض خطر افتادن قرار می‌دهد.

بسیاری از بیمارانی که زمین خوردن را تجربه کردند و متعاقبا در سال پس از زمین خوردن با تشخیص زوال عقل رو به رو شدند، ممکن است در زمان سقوط دچار اختلال شناختی خفیف - یک وضعیت پیش ساز زوال عقل - بوده باشند. این امر بیماران را در معرض خطر افتادن و ابتلا به زوال عقل قرار می‌دهد.

تعدادی از شرایط مرتبط با افزایش سن نیز می‌توانند منجر به زمین خوردن شوند که مجدد می‌تواند با ایجاد زوال عقل مرتبط باشد، اما شاید در عین حال نشانه‌ای از آن نیز باشد.

بیماران مسن‌تر اغلب بیماری‌های همراه دارند که خطر سقوط را در آن‌ها افزایش می‌دهند. این بیماری‌ها بسیار متنوع و رایج هستند. برای مثال امراض قلبی می‌توانند باعث غش کردن در برخی از افراد یا ایجاد یک دوره سنکوپ شوند. دیابت هم ممکن است منجر به نوروپاتی و بی‌ثباتی و زمین خوردن افراد شود. بیماری پارکینسون نیز غالبا عامل بی‌ثباتی ناشی از لرزش یا سفتی عضلانی است.

البته فقط برخی از این موارد می‌توانند منجر به افزایش خطر زوال عقل شوند. بیماران مبتلا به اختلال حرکتی که زمین می‌خورند ممکن است در معرض خطر زوال عقل اجسام لوی باشند. بیماران سکته مغزی که زمین می‌خورند نیز با احتمال خطر زوال عقل عروقی رو به رو هستند.

در مجموع به بیمارانی که تجربه زمین خوردن دارند، توصیه می‌شود که برای دریافت یک غربالگری شناختی ساده سرپایی یا چیزی شبیه یک معاینه کوچک پیرامون وضعیت ذهنی خود اقدام کنند، چرا که داده‌های این دسته از مطالعات کاملا متقاعد کننده هستند. در حقیقت چنین بیمارانی در مرحله‌ای از زندگی خود قرار دارند که این غربالگری‌ها بسیار ارزشمند واقع خواهند شد.