فال حافظ ۲۰ دی ماه ۱۴۰۲/ ز چین زلف کمندت کسی نیافت خلاص

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز بیستم دی ماه سال ۱۴۰۲ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح

صلاح ما همه آن است‌کان تو راست صلاح

سواد زلف سیاه تو جاعل الظلمات

بیاض روی چو ماه تو فالق الاصباح

ز چین زلف کمندت کسی نیافت خلاص

از آن کمانچه ابرو و تیر چشم نجاح

ز دیده‌ام شده یک چشمه در کنار روان

که آشنا نکند در میان آن ملاح

لب چو آب حیات تو هست قوت جان

وجود خاکی ما را از اوست ذکر رواح

بداد لعل لبت بوسه‌ای به صد زاری

گرفت کام دلم ز او به صد هزار الحاح

دعای جان تو ورد زبان مشتاقان

همیشه تا که بود متصل مسا و صباح

صلاح و توبه و تقوی ز ما مجو حافظ

ز رند و عاشق و مجنون کسی نیافت صلاح

تفسیر عرفانی:

عاشقان کوی یار برای آن که به لقای معشوق دست یابند باید در او فانی گردند چرا که شیوه‌ی معشوق آن است که با فانی کردن معشوق او را به آرزوی دیرینه‌اش خواهد رساند.

تعبیر غزل:

در انتظار به سر می‌بری و دایم دست به درگاه حضرت حق می‌بری و نزد او دعا می‌کنی و در دوست داشتن و عاشق بودن جدی هستی. سرانجام به کام دل می‌رسی و شادمان خواهی شد.