چرا ارتش آمریکا شکلاتی ساخت که «مثل سنگ» بود و «مزۀ نفت» می‌داد؟!
هنگامی که کاپیتان پل لوگان از دفتر فرماندهی کل ارتش ایالات متحده شروع به ساختن شکلاتی کرد که قرار بود در جریان اجرای عملیات‌های نظامی به سربازان داده شود، دستوری غیرعادی صادر کرد: آن را خیلی خوشمزه نکنید!
به گزارش اول صبح؛ سال 1935 بود، هنوز رکود بزرگ اقتصادی ادامه داشت و ارتش با بودجه محدودی کار می کرد. کاپیتان لوگان که در آن زمان با کمپانی Hershey's برای تولید این جیره‌های غذایی همکاری می‌کرد، قاطعانه معتقد بود که این محصول باید «فقط کمی خوش‌مزه‌تر از یک سیب‌زمینی آب‌پز باشد». لوگان یک وعدۀ خوراکی متراکم با ضروری ترین مواد مغذی می خواست که کربوهیدرات ها، پروتئین، چربی ها و مواد معدنی را برای تغذیۀ نیروها در مواقع اضطراری تامین کند؛ اما او نمی‌خواست این غذا آنقدر مقاومت ناپذیر باشد که سربازان بیش از آنچه نیاز داشتند بخورند.
به گفتۀ فرانک بلازیچ، متصدی تاریخ نظامی در موزه ملی اسمیتسونین، لوگان بیش از 300 آزمایش انجام داد و چندین بار مواد را دستکاری کرد تا ترکیب مناسب را پیدا کند. بلازیچ می‌گوید: «او حتی یک بار نفت سفید را امتحان کرد تا از خوش طعمی آن جلوگیری کند»! در سال 1937، لوگان و کمپانی هرشیز با ترکیبی از آرد جو دوسر، پودر شیر بدون چربی، کره کاکائو و عصاره شکلات، با مقدار خیلی کمی شکر، به یک ته‌مزۀ خشک و تلخ دست پیدا کردند.
علاوه بر طعم ناخوشایند، لوگان شرایط دیگری نیز برای شکلات داشت: وزن آن نباید بیش از چهار اونس باشد تا در جیب قابل حمل باشد؛ باید منبع انرژی قوی و کارآمد باشد؛ و باید در دماهای بالا جامد بماند تا ذوب نشود و هدر نرود.
سم هینکل، شیمیدان ارشد هرشیز، کار تولید این آب‌نبات نوآورانه را بر عهده گرفت (اگر چیزی به این تلخی را بتوان آب نبات نامید). او محصولی ابداع کرد که از نظر بافت و احساس معادل سنگ بود و سربازان باید آن را با چاقوی تیز برش می‌دادند، زیرا گاز گرفتن آن تقریباً غیرممکن بود و می‌توانست به دندان آسیب بزند.
راهنمای خوردن جیره D (آنطور که کمپانی هرشیز آن را نامیده)، توصیه می‌کرد که میله شکلات را در طول نیم ساعت کم کم زبان بزنید یا اجازه دهید به عنوان نوشیدنی در آب حل شود. با این جیره، هر بار 600 کالری با ارزش یا بیشتر به مصرف کنندگان میرسید؛ البته این صرفاً به عنوان آخرین چاره برای جلوگیری از گرسنگی در شرایط فوق العاده توصیه می‌شد.
نکتۀ عجیب و شگفت‌انگیز دیگر دربارۀ این شکلات این بود که با وجود تعداد بالای آن‌ها، این شکلات‌های دوران جنگ باید با دست قالب گیری می شدند، زیرا آنقدر متراکم و غنی بودند که ماشین های آن روز نمی توانستند دقت لازم را داشته باشند. تجهیزات هرشیز به شکلات نیمه ذوب شده نیاز داشت و جیره D در هیچ دمای معقولی ذوب نمی شد.
هرشیز که از نمونه‌های ابداعی هینکل راضی بود، بین آوریل تا ژوئن سال 1937 تعداد 90 هزار قطعه شکلات تولید کرد که همگی با دست ساخته شده بودند.
نتیجه مطابق با خواسته‌های فرمانده بود و در محیط‌های مختلف از قطب جنوب تا فیلیپین آزمایش شد (اگرچه برخی از سربازان آن را غیرقابل خوردن یافتند و از خوردن جیره اضطراری در زمان جنگ خودداری کردند). در یک مورد، لوئیز زامپرینی، دونده مسافت المپیک که به ستوان نیروی هوایی ارتش تبدیل شد، پس از سقوط هواپیمایش بر فراز اقیانوس آرام در سال 1943، مجبور شد به مدت 47 روز روی یک قایق نجات تنها با چند قطعه شکلات و چند ماهی صید شده زندگی کند.
با گذشت زمان، فرماندهان نظامی تصمیم گرفتند که گزینه اشتها‌آورتری را امتحان کنند. در نتیجه، ارتش به کمپانی هرشیز دستور داد تا شکلات را با طعمی جذاب تر (اما نه خیلی جذاب) بازسازی کند. این نیاز در سال 1943 منجر به تولید شکلات استوایی هرشیز شد. در حالی که تولید جیرۀ D اندکی پس از پایان جنگ جهانی دوم به پایان رسید، شکلات استوایی در جنگ‌های بعدی به عنوان یک عنصر اصلی باقی ماند و حتی فضانوردان ماموریت آپولو 15 را در تابستان 1971 به ماه تغذیه کرد.
در موزه ملی تاریخ آمریکا، در حالی که بازدیدکنندگان طعم هیچ یک از شکلات‌ها را نمی‌چشند، می‌توانند یک نوار بسته بندی شده اصلی جیرۀ D را با حروف قهوه‌ای پررنگ آن ببینند؛ یادبودی از یک میان وعدۀ معقول جنگی که کارش را به خوبی انجام داده بود.