کشف تصادفی یک کشتی غرق شده بعد از 128 سال؛ کشتی به تصرف «صدف‌ها» درآمده است!

به گزارش اول صبح؛ اکنون، 128 سال بعد از غرق شدن، کشتی «آفریقا» پیدا شده است؛ آن هم توسط دو فیلمساز. تابستان امسال، این زوج مستندساز که روی فیلمی در مورد آسیب‌های زیست محیطی ویرانگر ناشی از صدف‌های مهاجم در دریاچه‌های بزرگ کار می کردند، آخرین محل استراحت کشتی را کشف کردند.

ایوان دربرت و زک ملنیک در ماه ژوئن و در حین کار روی فیلم آینده‌شان، اطلاعاتی درباره تپه‌ای مرموز در کف دریاچه دریافت کردند و تصمیم گرفتند آن را بررسی کنند.

کشتی در حالی کشف شد که پوشیده از صدف بود

هنگامی که آنها به محل تپه (در سواحل غربی شبه‌جزیره Saugeen در دریاچه Huron در انتاریوی کانادا قرار داشت) رسیدند، وسیله نقلیه زیر آبی خود را که از راه دور کار می‌کرد به داخل آب انداختند. اما آنچه که دوربین زیردریایی رباتی نشان داد شگفت‌انگیز بود: یک کشتی پوشیده از صدف‌های کواگا که در بستر دریاچه در حدود 80 متری زیر سطح قرار گرفته بود.

در ابتدا، دربرت و منیک مطمئن نبودند که کدام کشتی غرق شده را کشف کرده‌اند. از آنجایی که کشتی کاملاً پوشیده از صدف بود، آنها نمی‌توانستند نامی را در کنار آن ببینند. آنها سپس پاتریک فولکس مورخ دریایی محلی و اسکارلت یانوساس باستان‌شناس دریایی را فراخواندند.

زوج مستندسازی که کشتی را کشف کردند

پس از دریافت مجوز باستان‌شناسی از انتاریو، گروه به کشتی غرق شده بازگشتند تا آن را بررسی و اندازه‌گیری کنند. ابعاد این کشتی با «آفریقا» مطابقت داشت. محققان همچنین زغال‌سنگ را در بستر دریاچه و در نزدیک کشتی پیدا کردند که با داستان کشتی «آفریقا» همسو بود: این کشتی در طول سفر سرنوشت‌ساز خود با زغال سنگ بارگیری شده بود.

آفریقا در 5 اکتبر 1895، اوهایو را ترک کرد. در حالی که در مجموع حدود 1270 تن زغال سنگ را حمل می‌کرد. مقصد نهایی آن انتاریو بود.

دو روز بعد، هنگامی که کشتی به جزیره Saugeen نزدیک شدند، طوفان برفی شدید شروع شد و آفریقا در همان شب ناپدید شد. همه 11 خدمه کشتی کشته شدند.

نکتۀ جالب در مورد این کشف اینجاست که همان موجودات مهاجمی که در مستند دربرت و منیک مورد توجه قرار گرفته‌اند، احتمالاً به آنها کمک کرده‌اند تا کشتی را پیدا کنند. صدف‌های کواگا در حالی که ذرات میکروسکوپی را برای غذا استخراج می‌کنند، آب اطراف خود را فیلتر می‌کنند. بدون آنها، آب تیره تر می‌شد و دربرت و ملنیک ممکن بود قادر به دیدن کشتی نباشند.

با این حال، به طور کلی، صدف‌ها بیشتر از اینکه مفید باشند، ضرر دارند. در صورت عدم کنترل، آنها در نهایت کشتی‌های غرق شده در دریاچه های بزرگ را نابود خواهند کرد.

باستان شناسان دریایی اکنون در حال رقابت با زمان هستند تا قبل از اینکه خیلی دیر شود، کشتی‌های غرق شده دریاچه‌های بزرگ را ثبت کنند.

تاد ریچموند از آسوشیتدپرس می‌نویسد: «صدف‌ها در کشتی‌های چوبی فرو می‌روند و لایه‌هایی چنان ضخیم روی آن‌ها می‌سازند که در نهایت دیوارها و عرشه‌ها را خرد می‌کنند». آنها همچنین اسیدی تولید می کنند که می‌تواند کشتی‌های فولادی و آهنی را دچار خوردگی کند.

به غیر از آسیب به کشتی‌های غرق شده، صدف‌های کواگا و بستگان مهاجم آنها یعنی صدف‌های گورخری، باعث ویرانی اکوسیستم زیر آب دریاچه‌های بزرگ شده‌اند. به گفته مرکز تحقیقات گونه‌های مهاجم در دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید، آن‌ها با صدف‌های بومی رقابت می‌کنند و با پوشاندن کف دریاچه‌ها، بندپایان بومی را که در بستر دریاچه فرو می‌روند، نابود می‌کنند.