فال حافظ ۷ اردیبهشت ماه ۱۴۰۳/ مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم می‌دانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.

تفال امروز هفتم اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:

خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

سواد لوح بینش را عزیز از بهر آن دارم

که جان را نسخه‌ای باشد ز لوح خال هندویت

توگر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی

صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت

وگر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی

برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی‌حاصل

من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی

نیاید هیچ در چشمش به جز خاک سر کویت

تفسیر عرفانی:

اگر مایلی به اصلاح و آرایش جهان دست بیابی به باد صبا بگو که روبنده را از رویت کنار بزند (تا دیده شوی) و اگر خواستار آنی که راه و رسم نابودی را از دنیا براندازی، زلف‌های خود را افشان کن تا از هر تار مویت هزاران جان دربند رهایی یابد.

تعبیر غزل:

انسانی صبور و با حوصله هستی و برای رسیدن به مقصود آهسته و پیوسته پیش می‌روی و این یکی از بهترین محاسن توست. گرچه همت والای تو شایسته تحسین است، اما بدان وقتی مسیر حرکت به سوی هدف را مشخص کردی باید از انجام کارهای بی‌حاصل که تنها وقت را تلف می‌کند بپرهیزی و به واجبات بپردازی.