کی‌یرکگور، فیلسوف دانمارکی، بیش از هر چیز دربارۀ انسان و زندگی انسانی می‌اندیشید. یکی از جنبه‌های این موضوع که توجه او را به خود جلب کرده بود، پارادوکس همیشگی و حل‌نشدنی میان گذشته و آینده بود؛ اینکه ما فقط گذشته را می‌توانیم درک کنیم اما همواره باید به سوی آیندۀ درک نشده پیش برویم.
هوش مصنوعی در مسیری قدم برمی‌دارد که ممکن است استقلال، خلاقیت و توانایی‌های انسان را تحت‌الشعاع قرار دهد.
برخی از دانشمندان ازجمله رابرت ساپولسکی، استاد دانشگاه استنفورد معتقدند انسان فاقد اختیار است و درنتیجه ازنظر اخلاقی مسئول کارهای خود نیست.
فلسفه‌ی غربی همیشه گونه‌ی بدون برچسب، اصلی و معیاری است که فلسفه‌ی غیرغربی در نسبت با آن، فقط یک تعادل مفید را ایجاد می‌کند.
وقتی دختر همسایه را داف خطاب می‌کنم، راننده کناری را یابو، مشتری را گاو، دانش آموز را خنگ و فرد قانون مدار را اُسکُل، همه این‌ها خشونت‌های زبانی یعنی آمادگی برای خشونت رفتاری در آینده؛ از تعرض جنسی بگیرید تا صدمه فیزیکی.
امیرحسین ساکت، عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه شهید بهشتی گفت: انسداد فکری ما برآمده از انسداد اجتماعی ما است. تحولات اجتماعی، تفکر نو می‌خواهند. اگر ما امروز از انسداد فکری صحبت می‌کنیم منظورمان انسداد اجتماعی است. سازمان‌ها و ارزش‌های اجتماعی قدیم ناکارآمد شده‌اند اما همچنان از تشکیل سازمان‌ها و فرهنگ جدید ممانعت می‌شود.
جودیت باتلر و جمعی از فلاسفه جهان با صدور بیانیه‌ای از همکاران خود دعوت کردند در همبستگی با فلسطین و تلاش علیه آپارتاید و پشتیبانی از پویش بایکوت دانشگاهی و فرهنگی مؤسسات اسرائیلی متحد شوند.
بهترین چیزهای زندگی سرنخی برای درک این معما در اختیارمان می‌گذارند. هنر با برانگیختن مصیبت‌هایمان ما را از احساس رضایت آکنده می‌کند.
جامعه بر اساس نظام پیچیده‌ی کنترل و مجازات مانع انجام اعمالی می‌شود که برخلاف مصلحت عموم و مخالف اهداف اصلی هسته‌ی مرکزی آن است؛ اما گاه نظام تنبیهی بر علیه خود عمل کرده از مجرم موجودی مقدس و ستایش شونده می‌سازد.