فال حافظ ۱۷ بهمن ماه ۱۴۰۳/ منم که بی‌تو نفس می‌کشم زهی خجلت
دیوان اشعار حافظ، به ویژه به دلیل پیوندی که با قرآن کریم دارد، همیشه برای ایرانیان کتابی محترم و حتی مقدس بوده است. این تقدس و جنبۀ معنوی باعث شده که در سنت ما تفال زدن به دیوان این شاعر عارف امری مرسوم و موجه باشد.
اول صبح؛ خود حافظ نیز دلیل زیبایی بی‌نظیر اشعارش را پیوند آن‌ها با قرآن کریم میدانست: «ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ، به قرآنی که اندر سینه داری». بی‌جهت نیست که مردم ایران نیز این شاعرِ حافظ قرآن را «زبان غیب» قلمداد کرده و گاهی برای کشف رازهای زندگی به دیوان اشعار او تفال زده‌اند.
تفال امروز هفدهم بهمن ماه سال ۱۴۰۳ به دیوان لسان‌الغیب را در اینجا می‌خوانید:
خنک نسیم معنبر شمامه‌ای دلخواه
که در هوای تو برخاست بامداد پگاه
دلیل راه شو‌ای طایر خجسته لقا
که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه
به یاد شخص نزارم که غرق خون دل است
هلال را ز کنار افق کنید نگاه
منم که بی‌تو نفس می‌کشم زهی خجلت
مگر تو عفو کنی‌ور نه چیست عذر گناه
ز دوستان تو آموخت در طریقت مهر
سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه
به عشق روی تو روزی که از جهان بروم
ز تربتم بدمد سرخ گل به جای گیاه
مده به خاطر نازک ملالت از من زود
که حافظ تو خود این لحظه گفت بسم الله
تفسیر عرفانی:
۱- از رقیبان هراسی به دل راه نده، زیرا بالاخره از میدان خارج می‌شوند. از دوستان ظاهر ساز هم بر حذر باش. از رازگویی پرهیز کن و اسرار دلت را با کسی در میان نگذار، زیرا از فردا کسی خبر ندارد.
۲- شما هنوز در ابتدای راه قرار دارید و باید فراز و نشیب‌های زیادی را طی کنید. اگر قادر به این راه نیستید، پس از همین مرحله برگردید به صلاح شماست. پس با اراده و تلاش گام بردارید که میوه درخت کامیابی در انتظار شماست.
۳- پند بزرگان را پذیرا باش و دست از لجاجت و غرور بردار. خود را برای یک امر مهم آماده کن.
تعبیر غزل:
ناخواسته مرتکب اشتباه بزرگی شده‌ای که اکنون از انجام آن پشیمان هستی. غصه خوردن و عذاب دادن خود دردی را دوا نمی‌کند جز آنکه جسم را رنجور و روح را بیمار می‌گرداند. به عفو او امیدوار باش و هرچه زودتر برای عذرخواهی قدم پیش بگذار و بدان او زمانی که از شدت علاقه تو نسبت به خودش آگاه شود، حتما تو را خواهد بخشید.